همیشه تلاش کردم برای پول کار نکنم ؛

اما ته تهش یه نیروی من رو وادار به احترام میکنه.

مثلا هیچ وقت نمیگم :"صد تُومَن” ؛ میگم:"صد هزار تومان پول بابرکت انشاالله” ، همراه با:))

بالاخره هیچ کس از احترام گذاشتن ضرر ندیده.

خدا رو چه دیدی،یهو این احترام به مذاقِ پوله خوب جلوه کرد و دوبرابر شد!

(خُب ، هرکسی یه خلق و خویی داره. منم اینطوریم)

فقط خرجش اینه که باید صابون بیشتری مصرف کرد برای شستن چرکهای کف دست.

الحمدلله تنها چیزی هم که ثبات قیمت داره و حتی بعضاً صلواتی در دست رِس همه قرار میگیره ؛ همین صابونهای چرک کف دست بشوره!

دعا نوشت:یا شافی! مردم ایران ، هرگز از نعمت سلامتی بی نصیب نشن.

چقدر خوب میشد !

یاد میگرفتیم از نظر شارع مقدس،زخم زبان زدن و دل شکستن هم حرامه.

غم نوشت:خدا کنه که نَبُرم.

بارون اگه نیاد!

زلزله اگه بیاد!

هوایِ دلِ آسمون اگه چرک و غبار گرفته باشه!

من امشب درون دلهایی چله نشین هستم که برای پرداخت عوارض خروج از اون دلها تا آخرین  دَم و باز دَمَم هم ، مستطیع نمی شَم.

تنها کاری که از دستم برمیاد،قربون و صدقه رفتن برای آسمونِ دلِ پاک و یک دست سفیدیِ که امن ترین جایگاه عالمه و اسمش خانواده اس.

ما تا همو داریم، غم نداریم، میخواد بارون بیاد میخواد نیاد!

«یلدامون مبارک»

میخواهم حواسم را پرت کنم.پرت کنم تا بیافتد پشت کوههای بلندآتشفشانی . یا بیافتد وسط آبهای اقیانوس آرام در قلمرو دزدان دریایی . یا لابه لای برگهای پاییزی در دل جنگل ؛ تا شاید به دست جنگل بانی که آمده است برگها و چوبهای خشک را آتش بزند ؛ حواس من هم دود شود و به هوا برود.جای نزدیک ابرها.

ولی ! نه.پشت کوه ، وسط اقیانوس ، در دل جنگل باز هم نزدیک است. حواسم اگر آنجاها پرت شود باز هم تو هستی ، آن را با لبخند برایم پس میفرستی.

نزدیک ابرها هم بی فایده است . اگر ابر ، باران شود چه؟ پای باران که به زمین برسد ، باز بوی لبخند تو همه حواس من میشود.حواسم را باید جایی دور تر از اینها پرت کنم . جایی که در تیرس تو نباشد .جایی که دیگر لبخندت در ذهنم به روز نشود…

نمی توانم ! نمی شود !

وَه که چه لبخند با وسعتی داری!

مگه نمیگن کوه به کوه نمی رسه اما آدم به آدم میرسه؟

پس کو؟کجاست؟

چرا نمیرسه؟