هرچقدر هم خونه مثل نقره باشه؛ باز چشم آدم به قالیای خیس و آویزون شده از لب  پشت بوم خونه ها که می افته؛ هوس میکنه یه جایی رو الکی بریزه بهم و از نو بچینه؛میز تلویزیون رو جابه جا کنه؛با اسید لای سرامیکای کف بالکن رو برق بندازه؛روغن جلا بزنه به دسته ی مبل تا مثل آیینه بتونه خودشو توش ببینه و همین طور بگیییر تا برسی به ته خونه تکونی؛به لحظه ی گذاشتن سنبل کنار سفره ی هفت سین. به نظر من گُل،گُله! فرقی نداره گُل قالی باشه یا رُز قرمز! آب که بهش برسه نشاط توی رگهای  زندگی جاری میشه.