نوروز در ایران، شروع دوباره و سرآغاز زیستن و تولد است. زمانی که صفحه ی نخست تقویم شمسی ورق میخورد و فروردین چشم میگشاید؛ رخش سبز پوش طبیعت در دشتها،جنگل ها ، پیاده روها و کوچه های شهر و روستای  ایران زمین شروع به تاخت میکند و نژاد آریایی از دو گیاه مشی و مشیانه آفریده میشود.در آستانه ی بهار،مردم به تکاپوی رشد و تحول می افتند و در کنار سفره ی هفت سین، خوشی ها و ناخوشیهایشان را چون اموال منقول به دست قضا و قدر ایزد منان میسپارند.ذکر یا مُقَلب القُلوب میگیرند و کمر همت را میبندند تا روز شمار خورشیدی را با سربلندی به شب برسانند.

هر چند در طول تاریخ چند هزار ساله،نطفه ی ضحاک صفتان روی خاک این سرزمین پاشیده شد و گیاهان سمّی آدم خوار بیشماری رویید؛ولی این رشد قارچ گونه هیچگاه نتوانست جلوی رشد صنوبرها و سروها و آلاله های وطنی را بگیرد؛زیرا مردم ایران خود از تبار گیاهان و سبزینه ها و شقایق های حیات بخشند .شقایق هایی که سرود زندگی سرمیدهند و با خون آبیاری میشوند؛تا در رنج ها و مصیبتها همواره دوام بیاورند. ریشه ی مردم ایران، باره ها در آتش خشم نمرودیان سوخت و باز ققنوس وار از دل خاکستر سر بر آورد و با تمسک به آیین ابراهیمی تبر به دوش کشید و بُت خیانتگر را شکست و دوباره در نوروز با امید و توکل شکوفه زد.

نوروز این روزها،نوروز این ماه ها و سالهای پیش رو نیز،این را میطلبد تا بار دیگر مردم در کلاس تلاش و پشتکار فعل توانستن را صرف کنند و پاشنه ها ی خواستن را بالا بکشند.دست حمایتشان را تکیه گاه جوانه های وطنی کنند.جوانه های وطنی ،اگر با دستان پشتیبان و حامی با اراده ایی آبیاری شوند از دل سنگِ سختی ها و کمبودها ، سر بر می آورند و ثمره میدهند؛ریشه هایشان از این خاک تغذیه میشود و اجازه ی رشد به گیاهان آدم خوار دژخیم را نمیدهد.ایران را سرسبزی یکپارچه ایی فرا میگیرد و ثمره ی جوانه های وطنی بر سر سفره هر ایرانی تناول میشود.