« در پیِ زرد ها »

بالاخره می آیی؛ مطمئنم!

می آیی و پرده ی تاریکِ اضطراب را پس میزنی. سرِ راه مان چراغ ها را روشن و زمین را با گلها علامت گذاری میکنی؛ تا خنده لبهامان را پیدا کند؛صداقت کلاممان را.

بالاخره می آیی؛ مطمئنم!

^{+تصویر:باغ غدیر،اصفهان.}