وقتی تحویل دارِ کتابخانه، کتاب را روی پیشخوان گذاشت،جلدِ خط نیافتاده و دست نخورده ی کتاب، لبخند ریزی زد و خودپسندانه گفت:«خوش به حالت که میخوای منو بخونی»!!

از روی پیشخوان برش داشتم.دستم را روی دهانش گذاشتم و سریع داخلِ کیفم جاسازی کردم، تا صدای پُز دادن هایش را کسی نشنود.زمانه ی خیلی بدیست.از بس کتابهایِ آش و لاشِ کتابخانه نصیبم شده،حالا یکبار هم که« قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند» تا اولین خواننده ی کتابی نو باشم، باید منت گذاری هایش را هم تحمل کنم…

روی نیمکت نشستم. با احتیاط درِ کیفم را باز کردم و خودکار و دفترچه ی یادداشتم را بیرون آوردم.خودکار را گذاشتم پشت گوشم (مثل نجارها) بعد آرام کتاب را تا روی زانوهام کشیدم.صفحه ی اول را که باز کردم،بوی کاغذ نو و چاپِ پُررنگِ جمله ها، داد میزد تا به حال کسی این کتاب را نخوانده.خوش دست و تو دل برو.(کتابها تو دل برو هستند؟) اجازه دهید زیادی دست و دلبازی نکنم.فقط گذاشتمش روی صورتم و بو کشیدم.بو کشیدم.بو کشیدم…

بله ،بله، میدانم شما هم از بوی کتابِ نو، خوش تان می آید…

 ^{Richard Faust}

^{+من بچه ی تابستونم ولی پاییز یه چیز دیگه ست!!} 

برجسته سازی در نقاشی یعنی سخن گفتن با تمام استعداد رنگ. هر گاه نقاش، در خلق اثرش از این تکنیک بهره ببرد؛ بدین معناست که، قصد دارد با زبان حجم هم به انتقال مفاهیم بپردازد.از این جهت به نقاشی خود عمق می بخشد و دست به برجسته سازی میزند و در نهایت از بیننده میخواهد که حواس بیشتری را در تماشایِ اثرش به کار گیرد.

-«جلوتر بیا. بیا و با سر انگشتها،فرو رفتگی و ضخامتِ لایه هایِ تیره و روشن را هم، حس کن.»

درست مثل «این تصویر» که من هرچه بیشتر به آن نگاه میکنم؛بیشتر دلم میخواهد دستهایم را توی موهای خانم پاییز فرو و برگهای خشک را مابین انگشتهام لِه کنم.

 تکنیک برجسته سازی در این اثر،برداشتی مستقیم از ذاتِ فصلِ پاییز است. پاییز، فصل «گفتن» به تنهایی نیست. پاییز، فصل«نشان دادن» نیز هست. پاییز، تنها فصلِ بروز لایه های فریبنده ی رنگ بر پیکر طبیعت نیست. بلکه فصلِ دیدن؛ جلو رفتن؛ لمس کردن و شنیدن نیز هست.                                            

    خِش خِش خِش…