در اسلام،امید وآرزو جایگاه رفیعی دارد تا جایی که در روایات معصومین از امید به عنوان رحمت الهییاد شده است.

پیامبر اکرم (صل الله علیه واله وسلم) میفرمایند:«امید وآرزو ، رحمت برای امت من است واگر امیدوآرزو نبود ، هیچ مادری فرزندش را شیر نمی داد وهیچ باغبانی نهالی نمی کاشت.»₁

مادر، سمبل عاطفه ومهربانی است ، اما آنچه یک مادر را به مهربانی وامیداردوباران عطوفت وی را سرازیر می کند، امید است ،.اگر روزی امید را از وی بگیرند حتی حاضر نخواهد شد نوزاد دلبندش را شیر دهد.
میتوان امید وآرزو را به امید وآرزو ی کاذب وصادق تقسیم کرد.استاد مطهری می گوید:«معمولا افرادی که از لحاظ روح وروان ، سالم باشندو انحراف پیدا نکرده اند ،کمتر به تخیّل وبه هم بافتن آرزوهای دور ودراز ونامعقول میپردازند.همیشه عملی فکر میکنندوعملی آرزو میکنند ، یعنی آرزوهای آنان در جهت همان مداری است که در زندگی دارند ،روی بال وپر خیال نمی نشینند وآرزوی امور ناشدنی را نمیکنند ، ولی افراد ضعیف که مبتلا به بیماری روانی هستندونشاط عمل ندارند ودر وجودشان همت واراده موجود نیست، بیشتر بر مرکب سریع السّیر خیالسوار می شوند وبا خیالات خودرا سر گرم می کنند.»

پس باید دایره امید ها وآرزوهایمان را محدود سازیم وبدانیم هر چیزی شایسته امید داشتن نیست.باز یابی وتشخیص امیدهای واهی وکاذب از امیدهای واقعی وصادق،وامیدهای پست و بی ارزش از امید های ارزشمند ومتعالی تجدید نظردر امید میباشدکه امری ضروری واجتناب ناپذیر است.

 _{1_بحارالانوار،74،172}