شما هر وقت تنهایی به روحتان سوهان میکشد چه میکنید؟ دراز کش روی تخت میخوابید و افق دیدتان میشود سقف اتاق!؟ لاله ی گوشتان را میفشارید و چهار دست و پا خودتان را  پرت میکنید وسط ماجرای یک کتاب!؟ به سبک محسن چاوشی«تنهایی»را میخوانید و به اینجای ترانه که میرسید:«خیلی دلم گرفته از خیلیا!»هق و هق میزنید زیر گریه!؟ من همه ی این راه ها را امتحان کرده ام ولی باید اعتراف کنم ؛ هیچ کدامشان بهتر از اینکه خودم را با سوزن و نخ بدوزم به آشپزخانه و غذاهای متنوع بپزم ؛ از دست تنهایی درم نیاورده است …میپرسید چطوری؟! عرض میکنم…اولش من تنهای تنها هستم.دومش میروم داخل آشپزخانه و شروع میکنم به غذا پختن.سومش بوی انواع دلمه توی خانه میپیچد. چهارمش جناب همسر می آید و پنجمش دخترم .آنوقت میشویم  من،دلمه، جناب همسر و دخترم . دونفری روبان قرمز افتتاحیه ی مرحله ی ششم را با قیچی میچینند ؛ وارد آشپزخانه میشوند و مثل گنجشک گرسنه ای که دنبال قوت روزانه اش میگردد؛دور و بر قابلمه ی دلمه میپلکند و هر چند دقیقه یکبار با رعایت حق تقدم وحفظ فاصله ی طولی و عرضی از بخار غذا و اجاق گاز در قابلمه را بر میدارند؛ عمیق نفس میکشند و میگویند:«به به عجب بو و برنگی!همه ی اینا رو تنهایی بخوریم؟! بهتر نیست تلفن بزنیم فُلانی و بَهمانی و بیساری هم بیان؟ آخه دورهمی بهتر میچسبه!».تا کاسه کوزه ی سفره چیده و دلمه ها مهیای جا گرفتن در معده شوند؛ مرحله ی هفتم کلید میخورد و فلانی و بهمانی و بیساری هم دور سفره ی غذا مینشینند. وقتی زنگ بسم الله غذا خوردن زده میشود؛نگاهی به داخل و اطراف سفره می اندازم؛ حالا شده ایم  من ،دلمه،جناب همسر،دخترم،فُلانی،بَهمانی و بیساری. از گوشه ی اتاق هم صدای آه و ناله ی غول تنهایی به گوش میرسد و این بدین معناست که من به مرحله ی پایانی رسیده ام  و شاخ غول تنهایی را شکسته ام ! به همین راحتی! و به همین خوشمزگی!

+منظور از فلانی ،بهمانی و بیساری که در متن از ذکر نامشان خودداری شد؛همان «خیلی دلم گرفته از خیلیا»ی ترانه ی تنهایی محسن چاوشی بود. +تا آنجایی که در توانتان هست؛ سعی کنید دلتان از دست کسی نگیرد و گرنه غول تنهایی به جانتان می افتد !! از من گفتن…

«امروز و فردا»

بلبل آهسته به گل گفت شبی / که مرا از تو تمنائی هست

من به پیوند تو یک رای شدم / گر ترا نیز چنین رائی هست

گفت فردا به گلستان باز آی / تا ببینی چه تماشائی هست!

گر که منظور تو زیبائی ماست / هر طرف چهرهٔ زیبائی هست

پا بهرجا که نهی برگ گلی است / همه جا شاهد رعنائی هست

باغبانان همگی بیدارند / چمن و جوی مصفائی هست

قدح از لاله بگیرد نرگس / همه جا ساغر و صهبائی هست

نه ز مرغان چمن گمشده‌ ایست /  نه ز زاغ و زغن آوائی هست

نه ز گلچین حوادث خبری است / نه به گلشن اثر پائی هست

هیچکس را سر بدخوئی نیست / همه را میل مدارائی هست

گفت رازی که نهان است ببین / اگرت دیدهٔ بینائی هست

هم از امروز سخن باید گفت /  که خبر داشت، که فردائی هست؟!

(به بهانه ی نزدیک شدن به سالروز بزرگداشت پروین اعتصامی)

نوع نگاه در شعر رخشنده(پروین)اعتصامی از معدود زاویه دیدهایست که رویاهای معصومانه را بارور میکند و مسیری مملو از خیال پردازی های حکیمانه، شیرین و بی تکلف را پیش روی خواننده قرار میدهد.فوران آرایه ی جان بخشی به اشیاء (تشخیص) در بیت بیت اشعار پروین،همیشه من را مانند کودکی که محو تماشای کارتون مورد علاقه اش شده؛مسخ خود کرده است! به گونه ای که به طور خودکار گوشهایم نسبت به صدای اطراف فیلتر میشود و به جز گفتگوی دیگ،سیر،پیاز،ماش،عدس،سوزن ، پارچه و اشیایی که در شعر پروین ایفای نقش میکنند؛صدای دیگری نمیشنوم .مرور اشعار پروین برای من،مثل جویدن آدامسی اسرار آمیز است؛زیرا لحظه به لحظه مزه ی متفاوتی را داخل دهانم ایجاد میکند؛بدون آنکه از خواندن و تکرار مداومش دل زده شوم و به ناچار مثل آدامس های بی کیفیت و معمولی ،تُفَ ش کنم گوشه ی باغچه و بروم به بقیه ی کارهایم برسم.شعر پروین خود زندگی ایست.روزمرگی های مشترک و همگانی بین انسان ها که از حقایق ملموس و نزدیک به ذهنی، پرده برداری میکند و شاعر با استعداد ،خوش ذوق و خَلّاقَ ش را مورد تحسین و تمجید قرار میدهد.هر چند در حاشیه ی برخی از اشعار او نقدهای غیر منصفانه ای آورده شده و عده ای هم بر این باورند که برخی از اشعار پروین توسط برادرش دستخوش حذف و تحریف گردیده؛اما به هیچ وجه نمی توان منکر استقلال اندیشه ی پروین بود و نمونه ای از هوچی گری یا چاپلوسی را برای دست یافتن به آب و نان ،در آثارش یافت.آنچه که مسلم است این است که پروین با تکیه بر استعداد و ظرفیت های قابل خود به چنین شکوهی در شعر و ادبیات فارسی رسیده است ؛جایگاهی که او را درون قلب  مردم جای میدهد و هر انسان منصفی را وادار میکند به احترام او،تمام قد بایستد و برای شادی روحش فاتحه بخواند.کار دیگری که از دستمان برنمی آید!

«بخند؛تا بوسه هایم را روی صورتت حراج کنم!»

*عنوان،مصراعی از اشعار رخشنده(پروین)اعتصامی.

به نظر شما ، به دوستی که میگوید:«من متخصص گندوندن گلها هستم »!!  میشود ایمان داشت؟!

… خب، ایمان آوردن شاید زیاده خواهی باشد.بگذارید سوالم را طور دیگری مطرح کنم؛

به نظر شما میشود چنین دوستی را دوست داشت؟!

… بله؟ خیر؟ دوست رفته گل بچینه؟…