شما هر وقت تنهایی به روحتان سوهان میکشد چه میکنید؟ دراز کش روی تخت میخوابید و افق دیدتان میشود سقف اتاق!؟ لاله ی گوشتان را میفشارید و چهار دست و پا خودتان را  پرت میکنید وسط ماجرای یک کتاب!؟ به سبک محسن چاوشی«تنهایی»را میخوانید و به اینجای ترانه که میرسید:«خیلی دلم گرفته از خیلیا!»هق و هق میزنید زیر گریه!؟ من همه ی این راه ها را امتحان کرده ام ولی باید اعتراف کنم ؛ هیچ کدامشان بهتر از اینکه خودم را با سوزن و نخ بدوزم به آشپزخانه و غذاهای متنوع بپزم ؛ از دست تنهایی درم نیاورده است …میپرسید چطوری؟! عرض میکنم…اولش من تنهای تنها هستم.دومش میروم داخل آشپزخانه و شروع میکنم به غذا پختن.سومش بوی انواع دلمه توی خانه میپیچد. چهارمش جناب همسر می آید و پنجمش دخترم .آنوقت میشویم  من،دلمه، جناب همسر و دخترم . دونفری روبان قرمز افتتاحیه ی مرحله ی ششم را با قیچی میچینند ؛ وارد آشپزخانه میشوند و مثل گنجشک گرسنه ای که دنبال قوت روزانه اش میگردد؛دور و بر قابلمه ی دلمه میپلکند و هر چند دقیقه یکبار با رعایت حق تقدم وحفظ فاصله ی طولی و عرضی از بخار غذا و اجاق گاز در قابلمه را بر میدارند؛ عمیق نفس میکشند و میگویند:«به به عجب بو و برنگی!همه ی اینا رو تنهایی بخوریم؟! بهتر نیست تلفن بزنیم فُلانی و بَهمانی و بیساری هم بیان؟ آخه دورهمی بهتر میچسبه!».تا کاسه کوزه ی سفره چیده و دلمه ها مهیای جا گرفتن در معده شوند؛ مرحله ی هفتم کلید میخورد و فلانی و بهمانی و بیساری هم دور سفره ی غذا مینشینند. وقتی زنگ بسم الله غذا خوردن زده میشود؛نگاهی به داخل و اطراف سفره می اندازم؛ حالا شده ایم  من ،دلمه،جناب همسر،دخترم،فُلانی،بَهمانی و بیساری. از گوشه ی اتاق هم صدای آه و ناله ی غول تنهایی به گوش میرسد و این بدین معناست که من به مرحله ی پایانی رسیده ام  و شاخ غول تنهایی را شکسته ام ! به همین راحتی! و به همین خوشمزگی!

+منظور از فلانی ،بهمانی و بیساری که در متن از ذکر نامشان خودداری شد؛همان «خیلی دلم گرفته از خیلیا»ی ترانه ی تنهایی محسن چاوشی بود. +تا آنجایی که در توانتان هست؛ سعی کنید دلتان از دست کسی نگیرد و گرنه غول تنهایی به جانتان می افتد !! از من گفتن…