15 اسفند ، شبیه باغبان دوره گردی ست ؛که  سالی یک مرتبه گذرش به شهر و کوچه ی تقویم شمسی ما میخورد و یکی از نعمتهای خدا را که داخل چرخ دستی اش نشانده به همگان عرضه میکند.وجود نهال های سبز و شاداب در چرخ دستی ۱۵اسفند و دعوت مردم  به درختکاری،دلیلی آشکار بر عقاید صحیح گذشتگان ما در بهره بری و امرار معاش از دامان پاک طبیعت است. پیوند این اندیشه –توصیه به درختکاری – با معارفی  که از طریق قرآن عزیز و ائمه معصومین علیهم السلام وارد آداب دینی مان شده؛انگیزه های معنوی بیشماری را برای انسانهای صالح به ارمغان می آورد.چنانچه پیامبر گرامی در حدیثی به این مضمون میفرمایند :«هر مسلمانی که بذری بیفشاند یا نهالی بنشاند و از حاصل آن بذر و نهال،موجودی تغذیه گردد، برای او صدقه محسوب میشود».حال ما به عنوان انسانهای دارای تمدن با این عقبه ی ملی و مذهبی تا کنون چقدر به میزان اثر گذاری درخت در گذر زمان های متوالی فکر کرده ایم؟ به عنوان مثال،اگر قرار میشد هیچ گاه پای هیچ درختی در میان نباشد؛پدرمان آدم علیه السلام با کدامین میوه ممنوعه مورد ابتلاء قرار میگرفت؟! خداوند در وادی طوی از پشت کدامین شاخه ی خشک با موسی علیه السلام سخن میگفت؟! مریم سلام الله خرمای کدامین درخت نخلی را تناول میکرد و از شیره ی جانش عیسی علیه السلام را سیر مینمود؟! کدامین درخت کدو، سایه ی شاخسارش را بر سر یونس علیه السلام میگسترانید تا او بتواند بر ضعف و رنج ناشی از استقرار در شکم ماهی غلبه کند؟ جایگزین قسم به زیتون،انار و تین چه واژهایی بود؟! یا در عدم آفرینش درخت،چند آیه از آیات قرآن کاسته میشد؟!…