​لحظه ها و ساعتهایی هستند در زندگی آدم که انگار از همان روز ازل ساخته شده اند برای برنامه ریزی و قول و قرار گذاشتن با خود.در این ساعتها و لحظه ها معمولا هیچ کجای خانه تغییر دکوراسیون نمیدهد .هیچ کمد لباسی مرتب نمیشود .هیچ کتابی خوانده نمیشود .هیچ مهمانی نمی آید ودر کل هیچ رفت و امدی صورت نمیگیرد.هیچ اتاقی جارو برقی کشیده نمی شود . هیچ آبگوشتی بار گذاشته نمیشود . پاچه ی هیچ شلواری پس دوزی نمیشود.هیچ گُلی هم کاشته نمیشود و هیچ زمینی به هیچ زمانی دوخته نمیشود.

این ساعتها ولحظه ها فقط جان میدهند تا با خودت خلوت کنی و بدون هیچ دغدغه ایی سری به آرزوهای گرد و خاک گرفته که در پستوی سلول های خاکستری مغزت خاک میخورند(و تا کنون پخت و پز و خانه داری و بچه داری راه جولان به آنها نداده بود) بزنی و با دستمال گرد گیری آن آرزوهای خاک گرفته  را برق بیندازی. در این ساعتها ولحظه ها باید به عیادت اهداف رو به فراموشی بروی و با لبخندی هرچند لاغر به آنها بگویی:«غصه نخورید هدفهای بلند مدت و کوتاه مدت عزیزم! الان از آن لحظه هایی ست که میخواهم بیارمتان به روی کاغذ».

بعد دست به کار میشوی . در این لحظه ها وساعت ها فقط تویی و یک خودکار آبیِ همه فن حریف و یک دفتر چه یادداشت سیمی با جلدِ بنفش. فقط مینویسی. لیست کتابهایی که نخوانده ام،عنوان فرضیه های پژوهشی که سر هر کدامشان با استاد رئیسی کلنجار رفته ام.فلان روز هفته برای سرزدن به کتابخانه.بهمان روز هفته برای فیش برداری نکات تحقیقی. مینویسی ومینویسی و اهداف و آرزوها را یکی یکی پشت کلّه ی هم قطار میکنی.

حالا یک لیست بلند بالا و ارزشمند داری که به وجودش افتخار میکنی و این در حالی است که هنوز نه در فراخوانی شرکت کرده ایی و نه آرزویی برایت محقق شده است .فقط و فقط همه را نوشته ایی و در موردش فکر کرده ایی. این لحظه ها و ساعت ها ،لحظه ها و ساعتهایِ کلنگ از آسمان افتاد و نشکست است که باز جای شکرش باقی است که هست ،که خدا این لحظه هارا خلق کرده است .