باب دوم سفر

زمان: ۱۷:۴۱

مکان:شهر ده دز،روستای زراس،چهل و پنج کیلومتری شهر ایذه.

گنبد وگلدسته ی امامزاده شهپیر، آن طرف رود کارون در دامنه ی رشته کوههای زاگرس میدرخشد.انگار تقدیر چنین رقم خورده که این انگشتری زرین روی انگشتان سبز دشتهای آن سوی کارون جاگیر شود.هجده خودرو منتظر آمدن لنچ ،توی یک صف پشت سر هم قطار شده اند تا به آن طرف رودخانه بروند.ماشین های ما ششمین ،هفتمین و هشتمین هستند.از ماشین پیاده میشوم و میروم کنار همسرم بازویش را میگیرم و میگویم:«به نظرم این پسره بومی این منطقه س ؛لطفا ازش بپرس اسم قُلّه ی اون طرف رودخونه چیه؟».پسره در عوض جواب پُک محکمی به سیگارش میزند و شروع میکند به غُرغُر کردن.از کُل غُرغُرهایش فقط واژه ی اصفهانی را میفهمم که دو سه بار با لَج تکرار میکند.دستم به دعا بلند میشود که:«خدایا بعضیها را شفا بده!» ولی از خواسته ام منصرف میشوم و جمله ام را اصلاح میکنم:«نه شفا نده!بذار همین طور بمونن تا ما به حالات روحی روانی خودمون امیدوار باشیم!».

پانزده دقیقه لنچ سواری و ده دقیقه رانندگی ما را از روستای زراس به روستای برآفتاب (منطقه ی سادات حسینی) میرساند و دستهای من را به دستهای مریم بانو گره میزند.مریم بانو ملکه ی رنگین کمانهاست که با لباس لُری رنگا رنگش بر سینه ی آسمان روستا نقش بسته.مریم بانو بدون اینکه ابرو درهم کند؛ نام قُلّه ی باغ شاه را میگوید.مسیر آبشار شیوند را با انگشت نشانمان میدهد . به زیارت امامزاده شهپیر سفارش میکند.خانه ی روستای اش را با رمز wifi به ما اجاره میدهد و خندان میگوید:«الهی خَش باشید!»…