میگوید:«هنوز اینو نگه داشتی!؟ بندازش بره. یه نو شو برات میخرم».

میپیچمش لای روزنامه.رویش مینویسم شکستنی.آهسته و با دقت،میگذارمش گوشه ی کارتن،کنار بقیه ی وسایل.

میگویم:«عادت ندارم دل خوشیا رو بندازم دور.حتی اگه ناچیز باشه».

با خوشحالی میگوید:«پس خوش به حال من!!»

تا شعاع چند متری کارتن ها را چیده ام.

اما شعاع سکوت هایم عمیق تر است!

به گمانم

دلتنگی دارد ریشه میکند!

مرداد آغاز میشود؛

و من،

وجب به وجب،

به اتفاق های تازه ،

نزدیک میشوم.

امشب ،امشب، امشب که خواب از چشمهایم پریده است و خاطراتم از این سر خانه قِل میخورند به آن سر خانه و از آن سر خانه قِل میخورند به این سر خانه.

باید هر طور شده جمع و جورشان کنم.باید دو دستی بهشان بچسبم.شاید فراموش شد و یکی شان جاماند.از کجا معلوم!

شنبه ی جذاب ایست.استشمامِ یک صبح تابستانی و پناه آوردن به گِلِ سفالِ آفتاب نخورده یِ لعاب ندیده و آوای طرب انگیزی که میتواند همه ی ساعت های زندگی را پر کند؛ نوید بخش روزهایِ طلاییِ پیش روست…

 در این چرخش گرم و پرانرژیِ زمین،دلتان می آید دلگرم به یکدیگر نباشیم؟!