این که میگن آدما شبیه جعبه ی مداد رنگیَن؛حقیقتیه برای خودش.

گاهی سبزَن ؛گاهی سفیدَن؛گاهی خاکستریَن؛ هیچ آدمی نیست که همیشه یه رنگ باشه ؛مثلا همیشه سرخ باشه ؛یا حداقل من همچین آدمی رو تا بحال ندیدم. معمولا آدما رنگ به رنگَن.

بسته به اوضاع وشرایطشون ،عواطف و احساسات و رفتارشون تغییر رنگ پیدا میکنه.

هرچند باید سعی کرد همیشه باذهن آگاه کارهارو انجام داد. همون ذهن آگاهی که ارزش ها براش تصمیم گیرنده هستن و ناملایمات رو دوام میاره تا به ارزشها دست پیدا کنه و هیچ وقت رنگ عوض نکنه؛ ولی این نیاز به ممارست و تمرین داره ؛ و برای چون منی تا دلت بخواد جای کار.

به خاطر همینِ که میگم بیشتر آدما مثل جعبه مداد رنگی ان و بر اساس عواطف و شرایط ، تبدیل به رنگین کمانی از رنگهای خاص و منحصر به فرد میشن.

منم امروز از صبح الطلوع اون مداد رنگیِ زرد بی رنگِ بیحالِ جعبه ی مداد رنگی بودم.

انگار با چسب آهن چسبونده بودنم به تشک و یه تنه درخت هم گذاشته بودن روم.اصلا دلم نمی خواست از خواب بیدار بشم.

همین طور توی عالم خواب و بیداری شروع کردم به خودم غر زدن (من اینجوریم،با خودم غر میزنم،با خودم میخندم،با خودم ناراحتم،کلا با خودم خیلی آدمِ نَداریَم). غر زدم به خودم که:"آخه آبِت نبود ،نونِت نبود ! ملزم کردن خودت به صبح اول وقت بیدار شدنت چی بود !؟ بگیر بخواب تا ساعت نه و ده،بعد پاشو یه صُبونه مفصل بزن،باتلفن یه سراغی از دوست و رفیق بگیر،تکرار سریال گذر از رنجها و سریال عقیق که از دیشب شروع شد(به نویسندگی سعید نعمت الله )رو ببین،بعدم قشنگ یه دستی به سر و گوش خودت و خونه بکش ،سرِفرصت ناهار بپز تا ظهر بشه خونواده دور هم جمع بشین و در آرامش ،به چه خوشمزگی ناهار بخور.

بعد از ظهرَم برو پیلاتِس.

مگه بقیه زنا چیکار میکنن؟!

خلاصه از کوزه همان برون تراود که در اوست.

خودم که امروز زرد بودم هیچی ؛ یه نقاشیَم از زندگی کشیدم به رنگ زرد .نه زرد طلاییا که بشه بهش افتخار کرد،یه نقاشی به رنگِ زرد بی حالِ زهوار در رفته.

خدا کنه فردا ،نارنجیی،سبزی،آبیِ پر رنگی باشم.

خدا کنه!