وقتی «پول» حرف اول را بزند.
مردم با این جمله از یکدیگر یاد میکنند :
«امیدوارم دیگه هیچوقت نبینمش»!
میگوید:«هنوز اینو نگه داشتی!؟ بندازش بره. یه نو شو برات میخرم».
میپیچمش لای روزنامه.رویش مینویسم شکستنی.آهسته و با دقت،میگذارمش گوشه ی کارتن،کنار بقیه ی وسایل.
میگویم:«عادت ندارم دل خوشیا رو بندازم دور.حتی اگه ناچیز باشه».
با خوشحالی میگوید:«پس خوش به حال من!!»
مرداد آغاز میشود؛
و من،
وجب به وجب،
به اتفاق های تازه ،
نزدیک میشوم.
امشب ،امشب، امشب که خواب از چشمهایم پریده است و خاطراتم از این سر خانه قِل میخورند به آن سر خانه و از آن سر خانه قِل میخورند به این سر خانه.
باید هر طور شده جمع و جورشان کنم.باید دو دستی بهشان بچسبم.شاید فراموش شد و یکی شان جاماند.از کجا معلوم!
شنبه ی جذاب ایست.استشمامِ یک صبح تابستانی و پناه آوردن به گِلِ سفالِ آفتاب نخورده یِ لعاب ندیده و آوای طرب انگیزی که میتواند همه ی ساعت های زندگی را پر کند؛ نوید بخش روزهایِ طلاییِ پیش روست…
در این چرخش گرم و پرانرژیِ زمین،دلتان می آید دلگرم به یکدیگر نباشیم؟!