گُل های خانه،بعد از پنج سال تَر و خشک کردن؛ مایه ی مباهاتم شده اند.حالا هر کجا که بروم با افتخار، سرَم را بالا میگیرم و میگویم:«اولاد صالح تربیت کرده ام»!

*تصویر:منتخب از سایت www.oamul.com

میتوانید با کلیک بر روی لینک از دیدن بقیه ی طراحی ها لذت ببرید.

من و تو یکی شوریم

از هر شعله ئی برتر،

که هیچ گاه شکست را بر ما چیرگی نیست

چرا که از عشق

روئینه تن ایم.

و پرستوئی که در سرپناهِ ما آشیان کرده است

با آمد شدنی شتابناک

خانه را

از خدائی گم شده

لب ریز می کند.

+شاملو

 خدای « مَدَّ الْأَرْضَ وَجَعَلَ فِيهَا رَوَاسِيَ وَ أَنْهَارًا ».

خدای مسخر کننده ی  شگفتی ساز.

خدای زنده کننده ی هر چیز از بطنِ آب.

خدای آب های شیرین،آب های شور، آب های تلخ.

ما پیر میشویم؛

اگر این آب باریکه هم بِخُشکد!

*زنده رود،باغبادران،مرداد 1397.

سایه ی زمین را تماشا میکنم که آرام آرام  ماه را میپوشاند.سایه ها همیشه حامل یک حقیقت اند.به اندازه هایشان نباید توجه داشت.چون ، گاهی زیادی کوچک اند و گاهی زیادی بزرگ! اما، به حقیقت سایه ها  باید دقت کرد.به وجود موثری که هست.

از صبحِ کله ی سحر برای دیدن کوه خاکستری که از آن پشت مُشت ها پیدا بود؛ پَس میخوردند.

فرقی نمیکرد؛چله ی زمستان است یا خرما پزان تابستان.فرقی نمیکرد هوا سوز و سرما دارد  یا آفتابِ دراز گُل های قالی را میپوساند.

باید کنار میرفتند این پرده ها.باید مانع دید نمیشدند.